Ο χωροταξικός σχεδιασμός, η πολιτική γης, συνολικότερα η έννοια της οργάνωσης του κοινωνικού χώρου είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένα με το πλαίσιο των σχέσεων παραγωγής στις οποίες κινούνται. Δεν αποτελούν κοινωνικά ουδέτερες τεχνοκρατικές διαδικασίες, αλλά στοχεύουν στην οργάνωση του χώρου σύμφωνα με τα συμφέροντα και τις επιλογές της άρχουσας τάξης. Το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι το αν θα υπάρχει ή όχι κάποιος νομοθετημένος σχεδιασμός, αλλά το ποιος αποφασίζει, με ποια κριτήρια και σε όφελος ποιου, σχετικά με το χρόνο, το χώρο και τις προτεραιότητες χωροθέτησης σε εθνικό και τοπικό επίπεδο.

Στον καπιταλισμό, ο χωροταξικός σχεδιασμός εντάσσεται και υποτάσσεται, αντικειμενικά, στους νόμους της αγοράς και της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων. Είναι άρρηκτα δεμένος με την εμπορευματοποίηση της γης και τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που προωθούνται στα πλαίσια της ΕΕ.

Σε αυτή ακριβώς την βάση, επιδιώκουν να διαμορφώσουν ένα, κατά το δυνατόν ολοκληρωμένο, σχέδιο ανά περιφέρεια, που θα είναι προσαρμοσμένο και θα συμβαδίζει με τους σχεδιασμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των μονοπωλίων και της ολιγαρχίας του πλούτου.

Ορισμένα από τα χαρακτηριστικά αυτού του σχεδίου που βρίσκεται σε εξέλιξη είναι :

• Η παράδοση των υδάτινων πόρων, του ορυκτού πλούτου, των ιαματικών πηγών, των δασών, της αλιείας και όσων εκτάσεων γης προσφέρονται για γεωργική, κτηνοτροφική η ειδική τουριστική  αξιοποίηση στην εκμετάλλευση των μονοπωλίων και του μεγάλου κεφαλαίου. (Χρυσός, camping, λιμάνι κλπ)
• Η παραχώρηση του δικαιώματος κατασκευής χρήσιμων έργων στο μεγάλο κεφάλαιο που θα κερδίσει τεράστια ποσά από την αξιοποίηση τους, πολλά χρόνια, μέσω ειδικών συμβάσεων παραχώρησης, από την πώληση υπηρεσιών ή την είσπραξη των διοδίων.
• Η ιεράρχηση σαν αναγκαίων και επιλέξιμων των όποιων έργων με βάση τα συμφέροντα και τους σχεδιασμούς των μονοπωλίων και  της ολιγαρχίας του πλούτου. Χαρακτηριστική είναι η άρνηση ανάληψης ευθυνών για αρδευτικά έργα και άλλα έργα υποδομής που θα αύξαναν την γεωργική παραγωγή. Για έργα που θα διευκόλυναν την κτηνοτροφία. Η απουσία ουσιαστικών σχεδίων αντιπλημμυρικής – αντιπυρικής και αντισεισμικής προστασίας.
• Η διευκόλυνση της διείσδυσης της επιχειρηματικής δράσης σε κάθε τομέα δημοτικής ή δημόσιας δραστηριότητας. Η υποστήριξη των κάθε μορφής ιδιωτικοποιήσεων στο όνομα της, τάχα, μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας του ιδιωτικού τομέα.
• Η αναγνώριση σαν κύριων φορέων υλοποίησης ευρωπαϊκών προγραμμάτων ιδιωτικών φορέων, επιχειρήσεων και Μη κυβερνητικών οργανώσεων.
• Η αναγνώριση της δυνατότητας πραγματοποίησης μελετών κυρίως. αν όχι αποκλειστικά, από την ιδιωτική πρωτοβουλία, με παράλληλη υποβάθμιση του ρόλου της δημόσιας διοίκησης και των δημοσίων υπαλλήλων που οδηγούνται σε συρρίκνωση.
• Η ενεργός στήριξη ελαστικών μορφών απασχόλησης και εργασίας χωρίς ασφαλιστικά και άλλα σημαντικά εργατικά δικαιώματα.

Ξεκάθαρα προκύπτει πως όλος ο συγκεκριμένος σχεδιασμός ιεραρχεί πρώτα τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και φυσικά υπολογίζει πρώτα και κύρια τις δικές της επιλογές της.

Αντίθετα, στις δράσεις και τα έργα, που αναφέρει, ασχολείται προσχηματικά με τα μεγάλα προβλήματα της ανεργίας, της φτώχειας, της ανέχειας, του υψηλού κόστους ζωής, του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων που πέφτει. Χωρίς να ασχολείται με τις πραγματικές τους αιτίες και την ουσιαστική  αντιμετώπιση τους.

Μιλάει βέβαια για ένα δίκτυο κοινωνικής προστασίας για ελάχιστους, τους πιο εξαθλιωμένους, αλλά το προορίζει μόνο να παρέχει στη λογική της φιλανθρωπίας ελάχιστα πράγματα, πολύ πίσω από τις υπάρχουσες ανάγκες

Προσχηματικά, επίσης, απασχολείται και με την παραγωγική δραστηριότητα των μικρών αγροτών και κτηνοτρόφων. Στους αυτοαπασχολούμενους της πόλης και του χωριού που σταθερά, οδηγούμενοι σε τραγικά αδιέξοδα, φθίνουν.

Σε ότι αφορά την ισχύ του Περιφερειακού Χωροταξικού σε σχέση με το Γενικό χωροταξικό και τα ειδικά χωροταξικά Τουρισμού, ΑΠΕ και βιομηχανίας.

Δεδομένου ότι τα γενικά  χωροταξικά υπερισχύουν  προκύπτει το ερώτημα για ποιό λόγο να καταθέσουμε προτάσεις την στιγμή που το πλαίσιο είναι προαποφασισμένο και δεσμευτικό.

Συγκεκριμένα:

Α)  την χωροθέτηση εξορυκτικής δραστηριότητας

Στο ειδικό χωροταξικό για τον Τουρισμό προβλέπεται η άσκηση εξορυκτικής δραστηριότητας ακόμα και σε περιοχές NΑTURA

 Στην 233 παράγραφό το Περιφερειακό Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης Αν. Μακ.-Θράκης, που εγκρίθηκε το Οκτώβριο του 2003 και θεσμοθετήθηκε με την υπ/1471 (ΦΕΚ 1471Β/09.10.03), αναφέρει ότι: «Η εκμετάλλευση των αποθεμάτων (σ.σ. χρυσού) μπορεί να είναι προβληματική για την περιφέρεια, κυρίως για λόγους αναπότρεπτης βλάβης στο περιβάλλον. Δεν υπάρχουν οικονομικά βιώσιμες μέθοδοι αντιμετώπισης της ισχυρά οχλούσας ρύπανσης»

Φυσικά αυτή η διατύπωση του ισχύοντος πλαισίου χωροταξικού σχεδιασμού για την περιφέρεια, δεν εμπόδισαν την κυβέρνηση να εντάξει τα χρυσωρυχεία στο Fast-truck και να υπόσχεται στους καναδούς ότι σε δέκα μέρες θα ξεμπλοκάρει την «επένδυση» στο Πέραμα. Άλλη μια απόδειξη ότι οι νόμοι άγονται και φέρονται κατά την ανάγκη εξυπηρέτησης συμφερόντων και «νομιμοποίησης» κυβερνητικών πρωτοβουλιών. Στην κείμενο των θέσεων που μας παρουσιάζετε δεν υπάρχει λέξη για τις εξορυκτικές δραστηριότητες και ειδικά των αποθεμάτων του χρυσού στο Πέραμα.

Αποδεικνύεται έτσι για άλλη μια φορά, ότι η μόνη σωστή πολιτική απέναντι στα χρυσωρυχεία και τις κυβερνήσεις, είναι το αίτημα για ανάκληση των μεταλλευτικών δικαιωμάτων να γίνει ο ορυκτός πλούτος Δημόσια Λαϊκή Περιουσία. Όσο τα μεταλλευτικά δικαιώματα θα υπάρχουν σε χέρια ιδιωτών, τόσο θα βρίσκονται «πρόθυμοι» πολιτικοί και τα κόμματα που υπηρετούν το μεγάλο κεφάλαιο να κάνουν τα «χατίρια» των εταιριών κόντρα σε οποιοδήποτε νόμο.

Β) Στο ειδικό χωροταξικό για τον Τουρισμό, επιτρέπεται η κατασκευή παραθεριστικής κατοικίας σε εκτάσεις πάνω από 150 στρέμματα ακόμα και στις περιοχές NΑTURA.

Αυτή την στιγμή στο Δέλτα του Έβρου εξοβελίζονται οι καλύβες των ψαράδων αλλά επιτρέπεται η δόμηση εκτάσεων πάνω από 150 στρέμματα με εκατοντάδες κυβικά μπετόν

Γ) Στο χωροταξικό για τις ΑΠΕ

Όλα τα Βουνά της περιοχής μετατρέπονται σε  αιολικά πάρκα με βάση το χωροταξικό για τις ΑΠΕ. Για το οποίο το Νομαρχιακό συμβούλιο Έβρου αλλά και Ροδόπης είχαν εκφράσει τις αντιρρήσεις τους.

Η λογική που διέπει τα ειδικά χωροταξικά, αλλά και το Γενικό, βρίσκεται στην κατεύθυνση της παράδοσης φυσικών πόρων στα χέρια μονοπωλιακών ομίλων.

Για αυτό επιτρέπεται η εξόρυξη παντού, γι’ αυτό επιτρέπεται η δόμηση παραθεριστικής κατοικίας παντού ακόμα και στον αιγιαλό, στο δάσος, στις περιοχές NΑTURA κλπ

Για αυτό παραδόθηκαν τα Βουνά στον κάθε Μητηλιναίο για να παράγει ρεύμα που η ΔΕΗ αγοράζει ακριβότερα από όσο πουλάει.

Το κεφάλαιο θέλει  να κάνει την Αν.Μ-Θ, πέρασμα ενεργειακών δικτύων, φυλακή μεταναστών και να παραδώσει τον ορυκτό της πλούτο στην πιο ανορθολογική ληστρική καπιταλιστική εκμετάλλευση, σε βάρος ακόμη και των περιοχών ΝΑTURA και των τουριστικών πόρων.

Συγκεκριμένα επί των προτάσεων για την αναθεώρηση του ΠΠΧΣΑΑ:

 Όπως τονίζουν οι μελετητές στην εισαγωγή του πρώτου τεύχους:

Την ευθύνη για την σύνταξη των εκθέσεων, βάση υπουργικής απόφασης 13/12/2010 με υπογραφή αναπληρωτού υπουργού κ. Συφουνάκη, έχει «η Επιστημονική Γραμματεία του άρθρου 3 του ν. 2742/99 και μέχρι τη συγκρότηση της από τη Διεύθυνση Χωροταξίας του Υ.Π.Ε.Κ.Α».

Προσέξτε εδώ η Επιστημονική επιτροπή που είχε θεσμοθετηθεί με νόμο το 1999 το 2010 δεν είχε ακόμα συσταθεί!!!!

Στις προδιαγραφές που έδωσε το ΥΠΕΚΑ στους μελετητές για την μελέτη, το πρώτο στάδιο καλύπτει την υποχρέωση του υπουργείου να έχει τις εκθέσεις αξιολόγησης. Δηλαδή το ΥΠΕΚΑ «φορτώνει» τις δικές του υποχρεώσεις σε ιδιώτες μελετητές.

Η παραπάνω διαπίστωση δείχνει και το  κατά πόσο διαχρονικά οι κυβερνήσεις σεβάστηκαν τα ίδια τα νομοθετήματα τους και τις υποχρεώσεις τους που πηγάζουν από αυτά, αλλά και  με πόση ευκολία καλύπτουν με νομοθετικές ρυθμίσεις παραλήψεις και δικές τους ευθύνες.

Οι «προδιαγραφές» του ΥΠΕΚΑ είναι 49 σελίδες σε πολλά σημεία τους,  περιγράφουν με ακρίβεια του τι θα αναφέρει η μελέτη. Η μελέτη προφανώς δεν είναι προϊόν ελεύθερης και επιστημονικά τεκμηριωμένης εργασίας, αλλά  καταγραφή του νομοθετικού πλαισίου και πολιτικών επιλογών που διαφαίνονται μέσα από το γενικό και  ειδικά χωροταξικά.

Με πάγια νομολογία του το ΣτΕ, Ολομ. ΣτΕ 3920/2010, ερμηνεύοντας το αρ.24 του Συντάγματος και το ισχύον πλαίσιο της Εθνικής και Ευρωπαϊκής νομοθεσίας, έκρινε ότι, η πραγματοποίηση έργων ανάπτυξης παραγωγικών ή επιχειρηματικών δραστηριοτήτων είναι επιτρεπτή μόνο σε περιοχές, οι οποίες εκ των προτέρων και με βάση νόμιμα κριτήρια έχουν καθορισθεί ως περιοχές, προοριζόμενες για την ανάπτυξη των εν λόγω συγκεκριμένων  δραστηριοτήτων.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχουν αναλυτικοί χάρτες που  θα προσδιορίζουν  τις χρήσεις γης, ιδιαίτερα για τις εξορυκτικές δραστηριότητες, κάτι που δεν υπάρχει ούτε στο ισχύον Περιφερειακό Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού.

Όταν δεν υπάρχει κτηματολόγιο, δεν έχουν συνταχθεί δασικοί χάρτες, δεν είναι αποσαφηνισμένη η δημόσια από την ιδιωτική γη, πως και ποιος θα σχεδιάσει τους χάρτες με την χρήση γης και με ποιο κριτήριο; Φυσικά όχι οι γενικότητες για την ανάπτυξη και τις επενδύσεις, που θα κληθεί πάλι ο έλληνας εργαζόμενος να πληρώσει μέσα από τους περιβόητους «αναπτυξιακούς» που έχουν δώσει και δίνουν με τον νέο, γη και ύδωρ σε επιχειρηματικά συμφέροντα, αλλά  στο τέλος οι εργαζόμενοι εισέπραξαν και εισπράττουν ανεργία και φτώχεια.

Το Περιφερειακό Πλαίσιο Χωροταξικού Σχεδιασμού θα εδράζεται στο γενικό χωροταξικό και τα ειδικά χωροταξικά, τα οποία στο σύνολό τους όταν θεσμοθετήθηκαν από τον τότε Υπουργό Περιβάλλοντος κ. Σουφλιά το διάστημα 2006 – 2009, είχαν κριθεί,  από σχετικούς φορείς, όπως το ΤΕΕ, το ΓΕΩΤΕΕ, από το σύνολο των περιβαλλοντικών οργανώσεων, αρνητικά.

Εμείς είχαμε τοποθετηθεί αρνητικά σε όλα τα σχέδια με τεκμηριωμένες θέσεις.

Επίσης θα θέλαμε να σταθούμε σε ορισμένα σημεία  του τεύχους 4 στάδιο Α1 ΜΕΛΕΤΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ, ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗΣ & ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΥ & ΑΕΙΦΟΡΟΥ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ & ΘΡΑΚΗΣ που στην κυριολεξία είναι αποκαλυπτικό για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην περιοχή μας, που την έχει οδηγήσει να κατέχει μία από τις τελευταίες θέσεις στους δείκτες ανάπτυξης και του ΑΕΠ απ όλες τις Περιφέρειες της Ε.Ε.

Συγκεκριμένα:

Στο κεφάλαιο Εξελίξεις και μεταβολές σε αναπτυξιακούς δείκτες της Περιφέρειας  αναφέρει:

«Όσον αφορά στην οικονομική φυσιογνωμία της Περιφέρειας, ……… Εντούτοις, καταγράφεται μείωση της συμμετοχής της Περιφέρειας στο σύνολο της χώρας –οριακή όσον αφορά στο συνολικό ΑΕΠ και μεγαλύτερη όσον αφορά στο ΑΕΠ κατά κεφαλή–, γεγονός που αποτυπώνει τάσεις περαιτέρω συγκέντρωσης της οικονομικής δραστηριότητας στα δύο μητροπολιτικά κέντρα της χώρας και διαψεύδει τις προβλέψεις του θεσμοθετημένου ΠΠΧΣΑΑ. Ιδιαίτερα σημειώνεται η μείωση της σχετικής συμμετοχής του ΑΕΠ του δευτερογενή τομέα της Περιφέρειας ως ποσοστό του εθνικού. Στην ίδια περίοδο φαίνεται να εντείνονται οι ενδοπεριφερειακές ανισότητες.

Η ανισόμετρη ανάπτυξη είναι σύμφυτη με το καπιταλιστικό σύστημα γιατί το μεγάλο κεφάλαιο επενδύει σε εκείνους τους κλάδους και χώρους που μπορεί να μεγιστοποίηση το μέσο ποσοστό κέρδους. Γι αυτό είναι αδύνατο στα πλαίσια αυτού του συστήματος να ξεπεραστούν οι όποιες ανισομετρίες υπάρχουν σε επίπεδο χώρας ή Περιφέρειας.

Τα στοιχεία της απασχόλησης επιβεβαιώνουν τις τάσεις τριτογενοποίησης της οικονομίας της Περιφέρειας την τελευταία εικοσαετία, με σημαντική ενίσχυση του τριτογενούς τομέα σε βάρος κυρίως του πρωτογενή. Παρόλα αυτά, η Περιφέρεια διατηρεί τον «αγροτικό» χαρακτήρα της. Οι προβλέψεις του ισχύοντος ΠΠΧΣΑΑ δεν επιβεβαιώθηκαν ούτε σε αυτή την περίπτωση, καθώς μεταξύ 2001-2009 σημειώθηκε σημαντική μείωση της απασχόλησης στον δευτερογενή τομέα (αντί για αύξηση που προέβλεπε το ΠΠΧΣΑΑ), ενώ η αύξηση στον τριτογενή είναι σημαντικότερη της προβλεφθείσας.

Η περίοδος μετά το 2009 σημαδεύεται από δραματική αύξηση της ανεργίας.

Η τομεακή διάρθρωση στην Περιφέρεια ΑΜΘ εμφανίζει ως κυρίαρχο τομέα παραγωγής τον τριτογενή, τόσο στο επίπεδο του ΑΕΠ (72,1% το 2009) όσο και στην απασχόληση (55,3% το 2008). Ο πρωτογενής και ο δευτερογενής τομέας συμμετέχουν περίπου ισόποσα στην απασχόληση (24,2% και 20,5% αντίστοιχα), όχι όμως και στο ΑΕΠ, όπου ο πρωτογενής τομέας συμμετέχει με ποσοστό 5,6% και ο δευτερογενής με 22,3%.

Ανά τομέα καταγράφονται αναλυτικότερα τα εξής:

Ο πρωτογενής τομέας χαρακτηρίζεται από σημαντική μείωση της απασχόλησης και διαρθρωτικά προβλήματα

Στο δευτερογενή τομέα, η κάμψη της απασχόλησης και η μείωση της συμμετοχής της Περιφέρειας στο συνολικό ΑΕΠ του τομέα σε επίπεδο χώρας οφείλεται κυρίως στη σημαντική υποχώρηση της βιομηχανικής δραστηριότητας

Όσον αφορά στον τριτογενή τομέα, η σημαντική αύξηση της απασχόλησης και του παραγόμενου προϊόντος δεν μπορεί να αποδοθεί στην επίτευξη των στόχων του ΠΠΧΣΑΑ αλλά κυρίως στην άνθηση κλάδων που σχετίζονται με το δημόσιο τομέα Έτσι, στην τρέχουσα περίοδο της κρίσης ο τριτογενής τομέας της Περιφέρειας διατρέχει σημαντικούς κινδύνους λόγω συρρίκνωσης της δημόσιας δαπάνης (και ευρύτερα του δημόσιου τομέα) και μείωσης του διαθέσιμου εισοδήματος (ντόπιων και φοιτητών).

Στο επίπεδο της προστασίας του περιβάλλοντος, η παρατηρούμενη δυσαναλογία μεταξύ της ενίσχυσης της θεσμικής προστασίας και της ελλειπούς διαχείρισης και ανάδειξης των οικοσυστημάτων έχει οδηγήσει σε υποβάθμιση του ρόλου τους ως πόρων για την περιοχή.

Στον αντίποδα, μεγάλες εκτάσεις υψηλής περιβαλλοντικής σημασίας στερούνται ρυθμίσεων προστασίας και σχεδίων διαχείρισης. Σε αυτό το πλαίσιο κρίνεται σημαντικό να γίνουν παρεμβάσεις προς την κεντρική διοίκηση για την άμεση θεσμοθέτηση διατάξεων προστασίας και τη σύνταξη διαχειριστικών σχεδίων για τις περιοχές του δικτύου Natura 2000 που δεν περιλαμβάνονται στα Εθνικά Πάρκα. Το ζήτημα συνδέεται άμεσα με τη ρύθμιση της άσκησης σημαντικών παραγωγικών δραστηριοτήτων με έντονες περιβαλλοντικές επιπτώσεις (ΑΠΕ και εξόρυξη). Όσον αφορά στις ΑΠΕ, απαιτείται η εξειδίκευση των κριτηρίων χωροθέτησης / αποκλεισμού του οικείου Ειδικού Πλαισίου, ενώ στην περίπτωση των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων προκύπτει συνολικά η ανάγκη εκτίμησης των ευρύτερων περιβαλλοντικών, κοινωνικών και οικονομικών τους επιπτώσεων.

Η σημαντικότερη ίσως παρατήρηση αφορά στην υποβάθμιση του ρόλου του σιδηροδρομικού δικτύου, που καταγράφει σημαντική πτώση της επιβατικής κίνησης και φαίνεται να υποκαθίσταται από την Εγνατία Οδό (που παρέχει πλέον σημαντικά χαμηλότερες χρονοαποστάσεις), γεγονός που εγείρει την ανάγκη υλοποίησης σημαντικών έργων αναβάθμισης της υφιστάμενης γραμμής, καθώς και ανάπτυξης νέων συνδέσεων στην κατεύθυνση ολοκλήρωσης του συστήματος συνδυασμένων μεταφορών της Περιφέρειας.

Ιδιαίτερα χαμηλή πρόοδος ως προς την επίτευξη των στόχων του ΠΠΧΣΑΑ σημειώνεται σε σχέση με τις λιμενικές και τις αερολιμενικές υποδομές. Τα δύο μεγάλα εμπορευματικά λιμάνια Καβάλας και Αλεξανδρούπολης δεν έχουν κατορθώσει να αναλάβουν τον επιδιωκόμενο ρόλο τους λόγω της καθυστέρησης στην υλοποίηση των απαραίτητων έργων υποδομής, της μη προώθησης της σιδηροδρομικής τους σύνδεσης, αλλά και της αδυναμίας ίδρυσης των προβλεπόμενων εμπορευματικών ζωνών ελεύθερων συναλλαγών.

Αντίστοιχα, τα δύο αεροδρόμια Καβάλας και Αλεξανδρούπολης καταγράφουν μείωση της επιβατικής και της εμπορευματικής τους κίνησης και αδυνατούν να ανταποκριθούν στον επιθυμητό τους ρόλο (σημειώνεται ιδίως η πολύ χαμηλή διεθνής κίνηση του αεροδρομίου της Αλεξανδρούπολης, που θεωρείται ως διεθνής αεροπορική πύλη της χώρας)».

Στον αντίποδα αυτού του πλαισίου, για τη Λαϊκή Συσπείρωση η γη και η χρήση της είναι κοινωνικό αγαθό. Στόχος και κριτήριο για την οργάνωση του κοινωνικού χώρου για τη Λαϊκή Συσπείρωση είναι η συνδυασμένη ικανοποίηση του συνόλου των λαϊκών αναγκών. Η συγκεκριμένη κοινωνική αξιοποίηση της γης και του χώρου γενικότερα (για την αγροτική παραγωγή, τον τουρισμό, την εξασφάλιση ποιοτικής λαϊκής στέγης και των υποδομών κοινωνικών υπηρεσιών, τη βιομηχανική παραγωγή, την προστασία του περιβάλλοντος κλπ.), προϋποθέτει την κοινωνική ιδιοκτησία στη γη και τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας.

Η επίκληση της αειφορίας και της βιώσιμης ανάπτυξης, της κοινωνικής και περιφερειακής συνοχής από πλευράς της αστικής τάξης, είναι στάχτη στα μάτια των εργαζόμενων. Τίποτε από αυτά δεν είναι εφικτό στα πλαίσια των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Πρόκειται για ιδεολογική προπαγάνδα που στοχεύει στην πιο εύκολη αποδοχή από τα λαϊκά στρώματα, ειδικά στις πιο υποβαθμισμένες περιοχές, όλων αυτών των αντιλαϊκών επιλογών.

Είναι φανερό ότι το πρόβλημα είναι βαθιά πολιτικό και δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί στο έδαφος του σημερινού ταξικού προσανατολισμού της ανάπτυξης. Χρειάζεται πολιτική ρήξης και αντεπίθεσης που θα βάζει στο επίκεντρο την ικανοποίηση των αναγκών του εργαζόμενου και της οικογένειάς του και όχι τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων.

Από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, ο γενικός πολεοδομικός και χωροταξικός σχεδιασμός μπορεί και πρέπει να στοχεύει:

1. Την προστασία του περιβάλλοντος, ιδιαίτερα των δασών, των παράκτιων ζωνών του νησιώτικου της περιοχής, των οικοσυστημάτων, των προστατευόμενων περιοχών.
2. Την κατοχύρωση της γης, των νερών, των πλουτοπαραγωγικών πόρων, ως αδιαπραγμάτευτης δημόσιας, λαϊκής περιουσίας.
3. Την ισόρροπη ανάπτυξη περιοχών και κλάδων της οικονομίας (Τουρισμός – γεωργική παραγωγή – τυποποίηση – υπηρεσίες).
4. Την προστασία της δημόσιας υγείας, την ασφάλεια απέναντι σε ακραία φυσικά φαινόμενα και τεχνολογικές καταστροφές.
5. Τη διατήρηση και ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς.
6. Τη διεύρυνση του εργατικού, λαϊκού εισοδήματος, την κατοχύρωση όλων των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.
7. Αναβάθμιση των κοινωνικών συνθηκών ζωής του Δήμου και την ύπαιθρο με δημιουργία και ενίσχυση δημόσιων δωρεάν υπηρεσιών Υγείας, Παιδείας, Αθλητισμού και πολιτιστικών κέντρων.
8. Ενιαίος κρατικός φορέας κατασκευών, που θα υλοποιεί τα αναγκαία δημόσια έργα υποδομής (νοσοκομεία, σχολεία, υποδομές μεταφοράς κ.λπ.) και θα εφαρμόζει πολιτική ανάπτυξης της λαϊκής στέγης με στεγαστικά προγράμματα, τα οποία θα καλύπτουν τις βασικές λαϊκές ανάγκες (ιδιαίτερη μέριμνα για τα νέα ζευγάρια με ειδικά, πιο ευνοϊκά, προγράμματα). Ο μόνος τρόπος αποφυγής της αναρχίας και της αυθαιρεσίας στη δόμηση εντός και εκτός σχεδίου. Ολοκληρωμένος σχεδιασμός για την πρόληψη των σεισμικών επιπτώσεων και μέτρα άμεσης αντιμετώπισης καταστάσεων μετά από ένα σεισμό.
9. Αγώνας και κοινός στόχος να κατοχυρωθούν επικοινωνία – ενέργεια – μεταφορές ως κοινωνικές υπηρεσίες. Συνολικά ενιαίους αποκλειστικούς φορείς στους τομείς στρατηγικής σημασίας που θα αποτελούν λαϊκή περιουσία και θα υπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες.
10. Μετατροπή σε δημόσια περιουσία όλων των μεγάλων ιδιωτικών εκτάσεων εντός του οικιστικού ιστού του Δήμου. Μετατροπή σε δημόσια περιουσία των ακτών και ελεύθερων χώρων, του λιμένα και αερολιμένα Αλεξ/πολης.
11. Περιβαλλοντικός σχεδιασμός αντιπλημμυρικών έργων και αποκλειστικά κρατική και ολοκληρωμένη διαχείριση υδάτινων πόρων που θα αφορά την έρευνα, την προστασία και την αξιοποίησή τους συνολικά στη χώρα και κατά υδατικά διαμερίσματα, στον αντίποδα των σχεδίων ιδιωτικοποίησης του νερού και της εκμετάλλευσής του. Κατοχύρωση των υδάτινων πόρων ως λαϊκή περιουσία.
12. Διαμόρφωση εθνικού σχεδίου ασφαλούς διαχείρισης των αποβλήτων από ενιαίο κρατικό φορέα, με προτεραιότητες την πρόληψη παραγωγής απορριμμάτων, την προώθηση της ανακύκλωσης με διαλογή στην πηγή, την επιλογή κατάλληλου μίγματος σύγχρονων μεθόδων επεξεργασίας, την κατάλληλη χωροθέτηση των σχετικών υποδομών, με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες. Οχι στην ιδιωτικοποίηση τομέων των ΦΟΔΣΑ.
13. Προστασία ελεύθερων χώρων από την τσιμεντοποίηση και τη βιομηχανική ρύπανση και των παραλίων από τα φερτά υλικά. Δίκτυα όμβριων υδάτων και συντήρησή τους.

Με βάση αυτά τα κριτήρια η Λαϊκή Συσπείρωση καλεί τους εργαζόμενους να εντείνουν την πάλη τους για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, της οποίας ο χωροταξικός σχεδιασμός είναι αναπόσπαστο μέρος. Να δυναμώσουν την πάλη για την κατάκτηση της Λαϊκής Εξουσίας ως απαραίτητο πολιτικό όρο για την οικοδόμηση ενός διαφορετικού δρόμου ανάπτυξης σε όφελος της εργατικής τάξης και του λαού, του δρόμου της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, του κεντρικού σχεδιασμού και του εργατικού – λαϊκού ελέγχου, του δρόμου της Λαϊκής Οικονομίας.

Δημοτικό Συμβούλιο Εισηγήσεις Λαϊκή Συσπείρωση Χωροταξικός Σχεδιασμός