Άρθρο του Γιάννη Λασκαράκη
στην εφημερίδα “Η Γνώμη” το Σάββατο 11/10/2014

«Οι εχθροί του λαού» (ή με τον χωροφύλαξ ή με τον αστυφύλαξ)

Η φράση μου θυμίζει την ορολογία της Δεξιάς της μετεμφυλιακής περιόδου. Όποιος τότε δε συμφωνούσε με την κρατούσα ιδεολογία ή πρότεινε κάτι διαφορετικό για την άσκηση πολιτικής ή την δημιουργία θεσμών ισονομίας, ισότητας και διαφάνειας, τον αποκαλούσαν «εθνοπροδότη», «μίασμα», «συμμορίτη», «εχθρό του’Εθνους» και ό,τι άλλο βάζει ο νους σας. Είναι χαρακτηριστικό το θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλη που ανέβηκε στην Αθήνα ένα χρόνο μετά την πτώση της Χούντας, με τίτλο «ο εχθρός λαός», με την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο. Στο έργο αυτό, που είχα την τύχη να παρακολουθήσω στο θέατρο «Αθήναιον», ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ερμήνευε το ομώνυμο τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη με το ρεφραίν «το σύστημα έχει οργανωθεί και ο λαός φακελωθεί, οι σύντροφοι εκτελεστεί, οι πλάκες έχουνε πλυθεί…». Από τότε βέβαια τα πράγματα έχουν αλλάξει και ο «εχθρός λαός» έγινε αντικείμενο χαϊδέματος και κολακείας, διότι χωρίς την ψήφο του δεν μπορούν να σταθούν οι διάφοροι «σωτήρες», που διακατέχονται την ίδια αντίληψη απαξίωσης εναντίον οποιουδήποτε έχει διαφορετική άποψη από την δική τους.

Έτσι εμφανίζονται ως «προστάτες» του λαού, ακόμη και αυτοί που δεν έχουν καμία δημοκρατική συνείδηση και που καθημερινά αποδεικνύουν με την πολιτική και την συμπεριφορά τους, ότι γράφουν στα παλιότερα των υποδημάτων τους, οτιδήποτε γνήσιο λαϊκό και δημοκρατικό, με την πραγματική έννοια του όρου. Η νέα αυτή αντίληψη και συμπεριφορά αποκαλείται «λαϊκισμός». Δυστυχώς ο λαϊκισμός, ενώ έχει δεξιά προέλευση (εξ ου και η λαϊκή Δεξιά), κατά την περίοδο του Αυριανισμού «μόλυνε» και το ΠΑΣΟΚ και αργότερα και κόμματα και στελέχη της παραδοσιακής Αριστεράς. Πολέμιοι του αριστερού λαϊκισμού ήταν ο Λεωνίδας Κύρκος και ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, και τα κόμματα που κατά καιρούς εξέφρασαν την ανανεωτική Αριστερά, ώσπου και αυτή να ενδώσει στην ίδια αντίληψη, με τα γνωστά αποτελέσματα που είχε η δραματική στροφή της ΔΗ MAP προς τον κρατικο-λαϊκισμό.

Μια πρόσφατη εξέλιξη αυτής της αντίληψης, είναι η άρνηση εφαρμογής της νομιμότητας από αιρετούς της Περιφερειακής και Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Δήμαρχοι και Περιφερειάρχες, με επικεφαλής την κυρία Δούρου, δηλώνουν ότι δεν θα υλοποιήσουν το νόμο για τον έλεγχο των συμβάσεων των υπαλλήλων και την αξιολόγηση. Άλλοι πάνε ακόμη παραπέρα και αρνούνται την πληρωμή του ΕΝΦΙΑ από τον Δήμο τους, ή κρύβονται πίσω από ψηφίσματα εναντίον όλων των παραπάνω. Πρόσφατα το Περιφερειακό Συμβούλιο της Ανατ. Μακεδονίας -Θράκης, είπε άλλα δύο ηρωικά «ΟΧΙ» εναντίον της πληρωμής του ΕΝΦΙΑ και εναντίον του αγωγού φυσικού αερίου ΤΑΠ. Να δούμε πότε θα αρχίσει να λέει «ΝΑΙ» σε περιφερειακές πολιτικές για την ανάπτυξη αυτού του τόπου.

Όλοι όσοι λένε το αυτονόητο για μια δημοκρατική κοινωνία, ότι δηλαδή η εφαρμογή των νόμων είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη για να λειτουργήσει η δημοκρατία, αποκαλούνται «εχθροί του λαού», «γραφειοκράτες» και «εγκάθετοι» που υπονομεύουν το έργο των αιρετών που «δίνουν λόγο μόνο στο λαό και πρέπει να παρανομούν για τα συμφέροντα του». Ευτυχώς βέβαια που οι φυλακές «φιλοξενούν» αρκετούς από τέτοιους «φίλους του λαού», οι οποίοι ίσως σήμερα να μην ήταν σε τόσο άσχημη θέση, εάν κάποιοι ελεγκτικοί μηχανισμοί ήταν περισσότερο αυστηροί στην εφαρμογή των νόμων και στην αποτροπή παράνομων πράξεων στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος.

Υπάρχει βέβαια και μια άλλη διάσταση την οποία πρέπει να επισημάνουμε: Η εφαρμογή των νόμων δεν γίνεται αλα κάρτ. Δεν μπορείς δηλαδή να υποστηρίζεις την «ανυπακοή» όταν την διακηρύσσει το κόμμα σου και να εξεγείρεσαι όταν θίγει την οικογενειακή σου ζωή. Ούτε να είσαι αιρετός και να ψηφίζεις την ανυπακοή και ταυτόχρονα να ζητάς από τους πολίτες να εφαρμόζουν τις δικές σου αποφάσεις…

Διότι «ή με τον χωροφύλαξ θα είσαι ή με τον αστυφύλαξ».

Άρθρο Γιάννης Λασκαράκης Δημοσιεύματα Εφημερίδα Η Γνώμη