πάμε μπροστά

Τετάρτη

21

Ιανουάριος 2015

0

ΣΧΟΛΙΑ

Η συνισταμένη της ελπίδας [Άρθρο]

Δημοσιεύτηκε από , Κατηγορία Αρθρογραφία, Βουλευτικές, Εκλογές, Πολιτών, Ρουμελιώτης Γιώργος

Γιώργος Ρουμελιώτης

άρθρο του Γιώργου Ρουμελιώτη 

Ένα συχνό επιχείρημα των επικριτών του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι πολλές συνιστώσες του και η πολυφωνία των στελεχών του. Οι ίδιοι όμως επικριτές είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι έχει παρέλθει η εποχή του δικομματισμού και είναι πια καιρός για κυβερνήσεις συνεργασίας.

Μα αυτό ακριβώς έχει πετύχει ο ΣΥΡΙΖΑ σε μεγάλο βαθμό μέχρι τώρα και μένει να το ολοκληρώσει σε λίγες μέρες: κατάφερε να συνθέσει τις πολιτικές θέσεις διαφόρων κομμάτων-κινημάτων-πολιτικών φορέων, του ίδιου όμως αριστερού ιδεολογικού πόλου, σε έναν συνασπισμό και – παρά τις δυσκολίες – να πετύχει τη μεταξύ τους συνεργασία, κατάφερε να ενισχύσει το στελεχιακό του δυναμικό και να διευρύνει την εκλογική του βάση με όλους τους προδομένους και απογοητευμένους άλλων κομμάτων και κατάφερε να δημιουργήσει ένα ισχυρό αριστερό ρεύμα στην κοινωνία που, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις τουλάχιστον, είναι αυτό που θα τον οδηγήσει σε νίκη στις εκλογές και στη μετατροπή όλης αυτής της μέχρι τώρα συνεργασίας, σε κυβερνητική. Και όπως το ίδιο ισχυρίζεται, θα επιδιώξει και περαιτέρω συνεργασίες μέσα πάντα στο ίδιο αριστερό πολιτικό ρεύμα, είτε εκλεγεί με αυτοδυναμία είτε όχι. Αν λοιπόν δεν θα είναι αυτή μια κυβέρνηση συνεργασίας, τότε ποια είναι;

Όταν στο τραπέζι μπαίνουν πολιτικές θέσεις του ίδιου ευρύτερου ιδεολογικού ρεύματος, τότε αυτό που προκύπτει είναι συνεργασία. Όταν μπαίνουν πολιτικές θέσεις αντίθετες, τότε αυτό που μπορεί να προκύψει είναι συμβιβασμός. Και όταν ο συμβιβασμός είναι μια απόφαση που την παίρνει κάποιο κόμμα μετεκλογικά, χωρίς την έγκριση των ψηφοφόρων του, τότε ενέχει και προδοσία των προσδοκιών των ψηφοφόρων του και επιφέρει απογοήτευση και αγανάκτηση.

Αυτήν την απογοήτευση εισέπραξε και η ΔΗΜΑΡ όταν συμβιβάστηκε επάνω σε βασικές της θέσεις προκειμένου να συγκυβερνήσει ως «δύναμη σταθερότητας», ώσπου τελικά αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την κυβέρνηση χωρίς όμως να μπορέσει να σταματήσει την καταβαράθρωσή της, αυτήν την απογοήτευση εισέπραξε και το ΠΑΣΟΚ το οποίο επίσης συμβιβάστηκε σε ένα μεγάλο μέρος της ιδεολογίας του (της θεωρητικής τουλάχιστον) προκειμένου κι αυτό να συγκυβερνήσει ως «δύναμη σταθερότητας», ώσπου τελικά κι αυτό καταποντίστηκε, αυτήν την απογοήτευση εισέπραξε άλλωστε και ο ΛΑΟΣ που απείχε και ελάχιστα ιδεολογικά από τη ΝΔ.

Την ίδια απογοήτευση θα εισπράξει και το ΠΟΤΑΜΙ από τους ψηφοφόρους του αν θελήσει να συγκυβερνήσει και αυτό ως «δύναμη σταθερότητας», ιδιαίτερα όταν διατείνεται ότι έχει δύο όχθες: μια ‘’αριστερή μεταρρυθμιστική’’ (;) και μια ‘’δεξιά ..προοδευτική’’ (!). Εκτός κι αν πιστεύει ότι η ενότητά του θα στηριχθεί σε τεχνοκρατική βάση με ειδικούς επιστήμονες που θα δώσουν λύση σε κάθε πρόβλημα. Πολιτικό κόμμα όμως χωρίς ιδεολογικό έρεισμα, δεν έχει λόγο ύπαρξης. Και η οικονομική κρίση που περνάει όμως η χώρα μας, δεν είναι πρόβλημα τεχνοκρατικής φύσης. Άλλωστε, το κάθε κόμμα έχει ικανούς και έγκριτους οικονομολόγους που όμως λένε διαφορετικά πράγματα. Το πρόβλημα της οικονομικής κρίσης είναι πολιτικό και κυρίως ιδεολογικό, που μάλιστα ξεπερνά τα όρια της χώρας μας και αφορά όλη την Ευρώπη.

Το δίλημμα είναι απλό: θα λύσουμε το πρόβλημα εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των δανειστών και των αυτοπροσδιοριζόμενων «ηγετών»-μεγάλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντα των πολιτών και των λαών της Ευρώπης γενικότερα, προσβλέποντας σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση δημοκρατική και αλληλέγγυα;

Από τις προηγούμενες συγκυβερνήσεις επιλέχθηκε ο πρώτος τρόπος και όλοι γνωρίζουμε τα αποτελέσματα.

Ελπίζω η νέα κυβέρνηση να εξασφαλίσει μια ισχυρή, αριστερή ιδεολογική αυτοδυναμία με ουσιαστικές – αν χρειαστεί – συνεργασίες και με τις όποιες συνιστώσες της.

Εξάλλου οι συνιστώσες έχουν πάντα μια συνισταμένη. Και στην προκειμένη περίπτωση, έχουν τη συνισταμένη της ελπίδας, της αξιοπρέπειας και της προοπτικής.

Γιώργος Ρουμελιώτης
groumel11@gmail.com
Αλεξανδρούπολη 21/1/2015