πάμε μπροστά

Κυριακή

26

Απρίλιος 2015

0

ΣΧΟΛΙΑ

Πράξη δημοκρατικού περιεχομένου [Άρθρο]

Δημοσιεύτηκε από , Κατηγορία Αρθρογραφία, Μεγάλα θέματα δήμου, Οικονομικά δήμου, Πολιτών, Ρουμελιώτης Γιώργος

Γιώργος Ρουμελιώτης

άρθρο του Γιώργου Ρουμελιώτη

Και ξαφνικά οι γονείς συνειδητοποιούν ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα τρέχοντα έξοδα και στις δανειακές τους υποχρεώσεις. Το εισόδημά τους (αν υπάρχει) έχει μειωθεί κατά πολύ και δεν φτάνει να καλύψει και τις βασικές ανάγκες της οικογένειας και τις δόσεις των δανείων που έχουν πάρει.

Έτσι αποφασίζουν να το συμπληρώσουν από τις καταθέσεις τους στην τράπεζα. Δεν περνάνε όμως πολλές εβδομάδες και οι καταθέσεις τους εξανεμίζονται κι αυτές…

Μετά από πολλή σκέψη και χωρίς να έχουν πού αλλού να απευθυνθούν για άμεση βοήθεια «ρευστότητας», αποφασίζουν να ζητήσουν βοήθεια από τα παιδιά τους.

Το ένα παιδί κατανοεί τη δυσκολία της οικογένειας και συνειδητά ή ενστικτωδώς συμβάλλει στην αυτοσυντήρηση της οικογένειάς του, άρα και της δικής του, θέτοντας τον κουμπαρά του στη διάθεση των γονιών του.

Το άλλο παιδί αντιδρά: “Όχι, δεν έχετε δικαίωμα να βάλετε χέρι στα λεφτά μου. Είναι δικά μου”, τους λέει, χωρίς να μπορεί να αντιληφθεί τη δεινή οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του.

“Δικά σου θα είναι πάλι βρε παιδί μου, όποτε χρειαστείς χρήματα θα σου δώσουμε”, του έλεγαν οι γονείς του, αλλά κάθε προσπάθεια να του δώσουν να καταλάβει έπεφτε στο κενό.

Αρχικά οι γονείς σεβάστηκαν την επιθυμία του παιδιού τους. Τα πράγματα όμως γρήγορα δυσκόλεψαν ακόμη περισσότερο και τώρα οι οικογένεια ήρθε αντιμέτωπη με την καθημερινή της επιβίωση.

Έτσι οι δυο γονείς, με βαριά καρδιά, αποφάσισαν να βάλουν χέρι στον κουμπαρά του παιδιού τους, παρά τη θέλησή του.

Η αντίδραση ήταν μεγάλη: κλάματα, φωνές, διαμαρτυρίες.. “Δεν είναι δίκαιο!! Δεν έχετε το δικαίωμα!”, τους φώναζε. “Άλλα μου λέγατε εσείς! Ότι αυτά τα λεφτά είναι για μένα όταν θα μεγαλώσω! Και τώρα μου τα παίρνετε!”, διαμαρτυρόταν. “Αυτά τα λεφτά είναι δικά μου! Μου τα έδωσε ο παππούς κι η γιαγιά! Αυτό που κάνετε είναι αντιδημοκρατικό!”, τους έλεγε.

Ναι, οι γονείς του, του είχαν μάθει από μικρό για την δημοκρατία και τις αξίες της και για τα δικαιώματά του και ήταν περήφανοι γι αυτό, όπως και για το ότι μεγάλωναν τα δυο παιδιά τους εφαρμόζοντας όλους τους κανόνες της σωστής διαπαιδαγώγησης. Δεν είχαν φανταστεί όμως ότι θα ερχόταν κάποτε η στιγμή που συνειδητά δεν θα τους εφάρμοζαν…

Η αντίδραση όμως δεν έμεινε εκεί. Το παιδί προσέφυγε στον παππού, στην γιαγιά, στα κανάλια και τις εφημερίδες και σύντομα το θέμα πήρε μεγάλες διαστάσεις: “Ντροπή τους!”, έλεγαν οι δημοσιογράφοι. “Τι γονείς είναι αυτοί;; Άκου κει να βάζουν χέρι στα λεφτά του παιδιού τους!!”.

Οι δύο γονείς βάλλονταν από παντού. Ήξεραν πολύ καλά ότι η πράξη τους αυτή, ήταν παιδαγωγικά επικριτέα. Ήξεραν όμως πολύ καλύτερα ότι η επιβίωση της οικογένειάς τους είχε μεγαλύτερη σημασία από την τήρηση των κανόνων διαπαιδαγώγησης. Εξάλλου, ο μεγαλύτερος κανόνας διαπαιδαγώγησης είναι η αντίσταση στην καταπίεση, στον εκβιασμό και στην εξαθλίωση…

Τα παραπάνω δεν περιγράφουν κάποιο σενάριο φαντασίας, αλλά τη σκληρή καθημερινότητα που καλούνται να αντιμετωπίσουν πολλές οικογένειες στη χώρα και στην κοινωνία μας. Μια καθημερινότητα μέσα στην οποία δοκιμάζονται, όχι μόνο οι κανόνες διαπαιδαγώγησης, αλλά και οι ηθικές αξίες οι οποίες επαναπροσδιορίζονται μοιραία πάνω στην πυραμίδα των της ιεράρχησης των ανθρωπίνων αναγκών, σύμφωνα με τη θεωρία του Maslow.

Επίσης δεν είναι δύσκολο να παραλληλίσει κανείς αυτές τις οικογένειες, με τις ευρύτερες οικογένειες της κοινωνίας μας, τους δήμους και τις περιφέρειες, που καλούνται να συνεισφέρουν τα αποθεματικά τους προκειμένου να συμβάλλουν στην αυτοσυντήρηση της ακόμη μεγαλύτερης οικογένειας της κοινωνίας μας, δηλαδή της χώρας, άρα και της δικής τους.

Γι’αυτό και σε ένα βαθμό τουλάχιστον, είναι εύλογη η αντίδρασή τους.

Τόσο οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου της κυβέρνησης, όσο και οι αντίστοιχες “πράξεις παιδαγωγικού περιεχομένου” των γονιών, παρακάμπτουν φανερά τη δημοκρατία, στο όνομα της ανάγκης και του επείγοντος, δυο έννοιες όμως που είναι σε μεγάλο βαθμό υποκειμενικές καθώς ο καθένας από μας, την ανάγκη και το επείγον τα αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Για να καταστούν αντικειμενικές, θα πρέπει να συμφωνηθούν από όλους τους ενδιαφερόμενους, ή έστω από τους περισσότερους.

Τα παιδιά ίσως δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν τη σοβαρότητα της κατάστασης.

Οι δήμοι και οι περιφέρειες όμως μπορούν και πρέπει να μπορούν.

Παρά λοιπόν τις εύλογες αρχικές αντιδράσεις, η κυβέρνηση βρήκε τελικά τον τρόπο μέσα από την κοινοβουλευτική διαδικασία και τον διάλογο να καταστήσει σαφές και αντικειμενικό το ‘’επείγον’’ και το ‘’αναγκαίο’’ της κατάστασης και να μετατρέψει μια αμφιλεγόμενη και πολυσυζητημένη, αναγκαστική πράξη νομοθετικού περιεχομένου, σε μια κοινά αποδεκτή, αναγκαία “πράξη δημοκρατικού περιεχομένου”.