πάμε μπροστά

Κυριακή

10

Μάιος 2015

0

ΣΧΟΛΙΑ

Το παράδοξο μιας λαϊκής εντολής [Άρθρο]

Δημοσιεύτηκε από , Κατηγορία Αρθρογραφία, Βουλευτικές, Εκλογές, Πολιτών, Ρουμελιώτης Γιώργος

Γιώργος Ρουμελιώτηςάρθρο του Γιώργου Ρουμελιώτη

Ένα πολιτικό παράδοξο μέσα στο οποίο βρέθηκε εγκλωβισμένη η κυβέρνηση από την πρώτη κιόλας στιγμή της εκλογής της είναι αυτή η περίεργη εντολή του εκλογικού σώματος, που ακόμη δυσκολεύομαι να καταλάβω: “αδιαπραγμάτευτες κόκκινες γραμμές” από τη μια μεριά και “αδιανόητη η ρήξη με την ευρωζώνη” από την άλλη.

Αυτό βέβαια αποτελεί και την “αναγκαία και ικανή συνθήκη” της εκλογής της, αφού χωρίς αυτό δεν θα εκλεγόταν και – ως εκλεγμένη πια κυβέρνηση – χωρίς αυτό δεν θα είναι συνεπής στις προεκλογικές της δεσμεύσεις. Η συνέπεια αυτή είναι και το ζητούμενο από κάθε κυβέρνηση, αν και το έχουμε ξεχάσει τα τελευταία χρόνια. Και γι αυτήν τη συνέπεια δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει την κυβέρνηση, αφού από την πρώτη στιγμή μέχρι και σήμερα παραμένει σταθερή στον βασικό άξονα των προεκλογικών της δεσμεύσεων, παρά το γεγονός ότι χρειάζεται συνεχώς να ακροβατεί ανάμεσα στα όρια αυτού του πολιτικού παραδόξου.

Έτσι λοιπόν βρέθηκε μέσα στην αρένα της διαπραγμάτευσης, μόνη και “άοπλη”: μόνη, γιατί όπως ξέρουμε δεν κατάφερε να δημιουργήσει συμμαχίες, αφού όλοι τάχθηκαν με το μέρος του ισχυρού (ακόμη και η εύστοχα ονομαζόμενη “τρόϊκα εσωτερικού”…) και άοπλη, γιατί το μοναδικό της “όπλο” για να κρατήσει αυτές τις κόκκινες γραμμές ήταν η απειλή της εξόδου της χώρας μας από την ευρωζώνη, κάτι που όμως υποσχέθηκε να μην πραγματοποιήσει, ακόμη κι αν αυτό θα οφειλόταν καθαρά στην εμμονική προσήλωση των εταίρων μας σε ένα αποτυχημένο μνημόνιο και καταστροφικό, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ξέρω, θα μου πείτε πως έχει κι άλλο όπλο: την ξεκάθαρη και νωπή λαϊκή εντολή που υπερτονίζει αυτές τις κόκκινες γραμμές. Αυτό όμως το όπλο απέναντι σ’ αυτήν την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι εντελώς άχρηστο. Αν η Ευρωπαϊκή Ένωση σεβόταν τους λαούς της όπως θα όφειλε μέσα σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, τότε θα ήταν πολύ διαφορετική. Όμως λειτουργεί σε ένα άλλο καθεστώς, το καθεστώς των αγορών, του ατομικού-εθνικού συμφέροντος του κάθε κράτους μέλους και όχι του συλλογικού-ευρωπαϊκού.

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, ο έντιμος συμβιβασμός στον οποίο ελπίζει ακόμη η κυβέρνηση, είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί.  Όχι μόνο ο έντιμος, αλλά ούτε καν ο συμβιβασμός. Για ποιο λόγο να συμβιβαστούν οι εταίροι-δανειστές μας όταν, όχι μόνο δεν έχουμε κανέναν τρόπο να ασκήσουμε πίεση, αλλά αντίθετα, οι μόνοι που υφίστανται πίεση είμαστε εμείς;  Ήδη απαιτούν απροκάλυπτα πλήρη υπαναχώρηση από τις θέσεις μας και πλήρη υποταγή στις απαιτήσεις τους. Με τον οικονομικό στραγγαλισμό που μας επιβάλλουν αργά και βασανιστικά έχουν στόχο να ισοπεδώσουν όχι μόνο την οικονομία μας, αλλά και την ψυχολογία μας, με απώτερο στόχο να πλήξουν τη λαϊκή στήριξη της κυβέρνησης, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό και να απομακρύνουν έτσι, μια και καλή, τον κίνδυνο εξάπλωσης μιας αριστερής πολιτικής που θα έπληττε τα συμφέροντά τους.

Έτσι, δυστυχώς, αυτό που διαφαίνεται μέσα από μια τέτοια κατάσταση διαπραγματευτικής εμπλοκής, είναι η διάθεση των δανειστών μας για αισχρό εκβιασμό και όχι για έντιμο συμβιβασμό. Και όταν μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση οι μισοί  σχεδόν Έλληνες ψηφοφόροι λένε “όχι” στην υποχώρηση και οι άλλοι μισοί λένε “όχι” στη ρήξη, τότε σε όποια επιλογή αποφασίσει η κυβέρνηση να πει “ναι” αυτομάτως θα βρεθεί εκτεθειμένη όχι μόνο στους μισούς, αλλά στο σύνολο των ψηφοφόρων της, αφού θα έχει κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που της ζήτησαν. Γιατί, όποιος λέει “όχι” στο ένα, δε σημαίνει ότι λέει “ναι” στο άλλο.

Όπως λοιπόν αυτή η κυβέρνηση δεν έχει δικαίωμα να οδηγήσει τη χώρα στη ρήξη (ή “στα βράχια” όπως αρέσκεται να λέει η τρόϊκα της αντιπολίτευσης), έτσι δεν έχει δικαίωμα να ξεπεράσει και τις κόκκινες γραμμές της. Για το λόγο αυτό, αν χρειαστεί να επιλέξει το ένα από τα δύο, θα πρέπει η επιλογή της αυτή να στηριχθεί σε μια ανανεωμένη λαϊκή εντολή, μέσα από ένα δημοψήφισμα, που θα δώσει τη δυνατότητα στο εκλογικό σώμα να διευκρινίσει αυτή την περίεργη λαϊκή εντολή και να άρει την παραδοξότητά της..

Γιώργος Ρουμελιώτης

8/5/2015