πάμε μπροστά

Δευτέρα

29

Ιούνιος 2015

0

ΣΧΟΛΙΑ

Γιατί η βιομηχανία ανακύκλωσης των ΗΠΑ πάσχει από… κατάθλιψη; [άρθρο]

Δημοσιεύτηκε από , Κατηγορία theguardian.com, Δημοσιεύματα, Διαχείριση Απορριμμάτων, Ιστοσελίδες, Μεγάλα θέματα δήμου

Άρθρο του Aaron C.Davis για την εφημερίδα Washington Post (Σάββατο 27 Ιουνίου, 2015 10:00 BST) (μετάφραση: pamemprosta.org με τη βοήθεια του… Google Translate)

Η πτώση των τιμών του πετρελαίου, το ισχυρό δολάριο και η αποδυναμωμένη κινεζική οικονομία συνδυάζονται και κάνουν την παγκόσμια βιομηχανία της ανακύκλωσης λιγότερο κερδοφόρα από ποτέ.

Η Ουάσινγκτον και άλλες τοπικές αρχές πληρώνουν για να απαλλαγούν από προϊόντα που κάποτε τους απέδιδαν ένα κέρδος (Φωτογραφία του Ricky Carioti/The Washington Post)

Η Ουάσινγκτον και άλλες τοπικές αρχές πληρώνουν για να απαλλαγούν από προϊόντα που κάποτε τους απέδιδαν ένα κέρδος (Φωτογραφία του Ricky Carioti/The Washington Post)

Χωμένο μέσα στο δάσος, 50 χιλιόμετρα βόρεια της Ουάσιγκτον, βρίσκεται ένα εργοστάσιο γεμάτο με μηχανές που καταβροχθίζουν την ενέργεια και που μπορούν να κάνουν ευτυχισμένο ακόμη και ένα περιβαλλοντολόγο – γιγάντιοι ιμάντες μεταφοράς, διαλογής και θραυστήρες αποτρέπουν κάθε μέρα χιλιάδες τόνους χαρτιού, πλαστικού και άλλων ανακυκλώσιμων υλικών από το να αποτεθούν σε χώρους υγειονομικής ταφής. Η 24ωρη λειτουργία είναι ένα σημάδι ότι μετά από τρεις δεκαετίες προσπαθειών, η κουλτούρα ανακύκλωσης του πεζοδρομίου έχει ριζώσει σε πόλεις και νομούς σε όλες τις ΗΠΑ. Παρόλα αυτά η συγκεκριμένη δεν είναι μία ευτυχισμένη περιοχή…

Η ανακύκλωση, αν και αποτέλεσε κερδοφόρα επιχείρηση για τις πόλεις και για τους ιδιώτες επιχειρηματίες στο παρελθόν, τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί σε μια επιχείρηση που απορροφά χρήματα. Η περιφέρεια της Κολούμπια στη Βαλτιμόρη και πολλές ενδιάμεσες κομητείες συνεισφέρουν ετησίως σε αυτή εκατομμύρια δολάρια για να στηρίξουν μια από τις πιο πολυσύχναστες εγκαταστάσεις της χώρας – αλλά αυτή εξακολουθεί να χάνει χρήματα. Στην πραγματικότητα, σε ολόκληρη τη χώρα σχεδόν κάθε παρόμοια εγκατάσταση λειτουργεί με ζημιές. Η εταιρεία Waste Management Inc. (σ.σ. μία από τις μεγαλύτερες εταιρίες ανακύκλωσης, αποκομιδής και διαχείρισης απορριμμάτων της Βόρειας Αμερικής) και άλλοι ανακυκλωτές λένε ότι περισσότεροι από 2.000 δήμοι της χώρας πληρώνουν για να διαθέσουν τα ανακυκλώσιμα υλικά τους, αντί για να συμβαίνει το αντίστροφο.

Με λίγα λόγια, η βιομηχανία της ανακύκλωσης στις ΗΠΑ έχει πάψει να κινείται. Και οι ηγέτες της προειδοποιούν ότι η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη από ό,τι φαίνεται. “Αν οι άνθρωποι αισθάνονται ότι η ανακύκλωση είναι σημαντική – και νομίζω ότι το κάνουν, όλο και περισσότερο – τότε μιλάμε για μια πανεθνική κρίση”, δήλωσε ο Ντέιβιντ Στάινερ, διευθύνων σύμβουλος της Waste Management, της μεγαλύτερης εταιρείας/ανακυκλωτή της Αμερικής στην οποία ανήκει το εργοστάσιο Elkridge μαζί με άλλα πενήντα.

Το Τμήμα Ανακύκλωσης της εταιρείας με έδρα στο Χιούστον δημοσιοποίησε μία ζημιά περίπου 16 εκατομμυρίων δολλαρίων για το πρώτο τρίμηνο του έτους. Τους τελευταίους μήνες σχεδόν μία στις δέκα από τις μεγαλύτερες εγκαταστάσεις ανακύκλωσης έχει κλείσει. Ένα ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό των εργοστασίων της μπορεί να κλείσει μέσα στους επόμενους 12 μήνες, είπε ο Στάινερ.

Τα προβλήματα της ανακύκλωσης στην Αμερική έχουν τις ρίζες τους τόσο σε παγκόσμιο όσο και τοπικό επίπεδο. Η θυελλώδης πτώση των τιμών του πετρελαίου, το ισχυρό δολάριο και η αδύναμη οικονομία στην Κίνα έθεσαν τις τιμές των αμερικανικών ανακυκλώσιμων υλικών σε κατακόρυφη πτώση σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι περιβαλλοντολόγοι και άλλοι υπέρμαχοι της προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος αναρωτιούνται αν η ίδια η βιομηχανία μεγαλοποιεί μια κυκλική της ύφεση.

“Αν κοιτάξετε τις μακροπρόθεσμες τάσεις, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι αγορές έχουν ωριμάσει για τα περισσότερα ανακυκλώσιμα υλικά και ότι τα οικονομικά της ανακύκλωσης, αν και αυτό διαφέρει από περιοχή σε περιοχή, κινούνται γενικά προς τη σωστή κατεύθυνση”, δήλωσε ο Έρικ Γκόλντσταϊν, δικηγόρος του Συμβουλίου Προστασίας των Φυσικών Πόρων, ο οποίος παρακολουθεί τα στερεά απόβλητα και την ανακύκλωση στη Νέα Υόρκη. “Και αυτό είναι χωρίς να υπολογίζουμε τον εξωτερικό αντίκτυπο της υγειονομικής ταφής ή οτιδήποτε άλλο. Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που να λένε ‘Στείλτε περισσότερα υλικά στους χώρους υγειονομικής ταφής’. “

Παρόλα αυτά, οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: μια τριετής τάση συρρίκνωσης των κερδών και η αύξηση του κόστους για τους δήμους των ΗΠΑ – και ελάχιστα αποδεικτικά στοιχεία ότι είναι ένα μικρό πρόβλημα. Προσπαθώντας να ενθαρρύνουν την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, προοδευτικοί νομοθέτες και οικολόγοι έχουν κάνει τα πράγματα χειρότερα. Με την πίεση για την αύξηση των ποσοστών ανακύκλωσης με όλο και μεγαλύτερους κάδους – ενώ δεν απαιτείται σχεδόν καμία διαλογή από τους καταναλωτές – το κοινωνικό ρεύμα ανακύκλωσης έχει γίνει ολοένα και πιο “μολυσμένο” και λιγότερο πολύτιμο, θέτοντας σε κίνδυνο τα οικονομικά ολόκληρου του συστήματος.

Κάναμε σχεδόν τον καθένα να πιστεύει ότι η ανακύκλωση ήταν δωρεάν,” δήλωσε ο Μπιλ Μουρ, ένας από τους κορυφαίους σύμβουλους της βιομηχανίας στην ανακύκλωση χαρτιού με έδρα την Ατλάντα. “Δεν ήταν ποτέ πραγματικά δωρεάν και στην πραγματικότητα, γίνεται όλο και πιο ακριβή.”

Πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η βιομηχανία της ανακύκλωσης του έθνους μπορούν να εντοπιστούν στο μπλε κάδο που βρίσκεται στα κράσπεδα των πεζοδρομίων και στο παλιό ρητό που λέει ότι “αν ακούγεται πολύ καλό για να είναι αληθινό, αυτό ακριβώς μπορεί και να ισχύει”. Όποιος έχει πετάξει ένα κουτάκι αναψυκτικού σε έναν τέτοιο κάδο γνωρίζει τι θα έπρεπε να συμβεί: μπορεί να πεταχτεί οτιδήποτε ανακυκλώσιμο εκεί μέσα, και στη συνέχεια, κατά κάποιο τρόπο μαγικό, τα πάντα διαχωρίζονται και επαναχρησιμοποιούνται.

Η ιδέα ξεκίνησε στην Καλιφόρνια τη δεκαετία του 1990. Υπέρμαχοι της προστασίας του περιβάλλοντος πίστευαν ότι ο μόνος τρόπος για να αυξηθεί η συμμετοχή σε προγράμματα ανακύκλωσης ήταν να την καταστήσουν ευκολότερη. Η διαλογή απαιτούσε χρόνο και ήταν βρώμικη. Δεν άρεσε σε κανέναν. Δημιουργήθηκαν οι λεγόμενες εγκαταστάσεις ανάκτησης (MRFs-Materials Recovery Facilitiesσ.σ. σαν τα δικά μας Κέντρα Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών – Κ.Δ.Α.Υ.) για να κάνουν ό,τι δε θα έκαναν οι καταναλωτές.

Με ζώνες μεταφοράς, περιστρεφόμενους σφόνδυλους, μαγνήτες και κατασκευές που μοιάζουν με τεράστια σετ Erector (σ.σ. μάρκα μεταλλικών παιχνιδιών των παιδικών μας χρόνων σαν τα σύγχρονα Lego), οι εταιρείες ανακάλυψαν ότι μπορούσαν να ανακυκλώνουν σχεδόν τα πάντα με τη μία. Το ελαφρύ χαρτί της εφημερίδας και τα χαρτόνια τα απορροφούσαν πάνω, σαν σε ένα στεγνωτήριο ρούχων. Γυαλί, πλαστικό και μέταλλο έπεφταν σε μια σειρά από ζώνες και περιοχές ελέγχου. Υιοθετήθηκαν αυτοματισμοί για να ταξινομούν, να δεματοποιούν και να στέλνουν σε βιομηχανίες όλους εκείνους τους τόνους χαρτιού, μπουκάλια και κουτιά.

Από την αρχή, ήταν δύσκολο να υποστηρίξει κανείς ότι το γυαλί θα έπρεπε να είχε επιτραπεί σε αυτό το μείγμα του… “πεζοδρομίου”. Είναι το βαρύτερο από τα ανακυκλώσιμα υλικά, αλλά ήταν πάντα οριακής αξίας ως εμπόρευμα. Στις βίαιες και ανατρεπόμενες εγκαταστάσεις διαλογής, ένα μεγάλο μερίδιο του γυαλιού θρυμματίζεται και μολύνει τις πολύτιμες μπάλες από χαρτί, πλαστικό και άλλα ανακυκλώσιμα υλικά.

Σήμερα, περισσότερο από το ένα τρίτο της ποσότητας του γυαλιού που αποστέλλεται σε εγκαταστάσεις ανακύκλωσης καταλήγει ως σπασμένα θραύσματα. Αποτίθεται σε χώρους υγειονομικής ταφής ως ημερήσιο “κάλυμμα” για να θάψει τη μυρωδιά και να παγιδεύσει τα αέρια. Το υπόλοιπο του γυαλιού δεν έχει σχεδόν καμία αξία για τους ανακυκλωτές και μπορεί συχνά να τους κοστίζει ακριβά απλά για να το απομακρύνουν.

Οι εργαζόμενοι ταξινομούν απορρίματα στο εργοστάσιο ανακύκλωσης υλικών της Waste Management στο Elkridge. Η ζήτηση για ανακυκλωμένο χαρτί και χαρτόνι παραμένει κοντά στα χαμηλά δεκαετίας (Φωτογραφία: Ricky Carioti/Washington Post)

Οι εργαζόμενοι ταξινομούν απορρίματα στο εργοστάσιο ανακύκλωσης υλικών της Waste Management στο Elkridge. Η ζήτηση για ανακυκλωμένο χαρτί και χαρτόνι παραμένει κοντά στα χαμηλά δεκαετίας (Φωτογραφία: Ricky Carioti/Washington Post)

Στα τελευταία χρόνια το πρόβλημα της “μόλυνσης” έχει εξαπλωθεί και πέρα από το γυαλί. Το πρόβλημα επιδεινώθηκε όταν οι δήμοι άρχισαν να αυξάνουν το μεγέθος των κάδων, πιστεύοντας ότι οι μεγαλύτεροι κάδοι ήταν καλύτεροι για να οδηγηθεί περισσότερο υλικό μακρυά από τους χώρους υγειονομικής ταφής.

Οι καταναλωτές πράγματι ανταποκρίθηκαν γεμίζοντας τους μεγαλύτερους κάδους, συχνά όμως με τόσα σκουπίδια όσα και ανακυκλώσιμα υλικά.

Με τον επιπρόσθετο χώρο, οι κάτοικοι σταμάτησαν να διπλώνουν τα άδεια κουτιά από χαρτόνι. Επειδή ένα ολόκληρο αδίπλωτο χαρτόκουτο συχνά χωρούσε μέσα, ακόμα και με τους αφρούς και τις πλαστικές μεμβράνες του, αυτά τα υλικά εμφανίζονται όλο και συχνότερα στις εγκαταστάσεις διαλογής.

Οι κάτοικοι έχουν αρχίσει να πειραματίζονται, με καλές ίσως προθέσεις, πετώντας στους κάδους ανακύκλωσης σχεδόν οτιδήποτε είναι κατασκευασμένο από καουτσούκ, μέταλλο ή πλαστικό, όπως λάστιχα κήπων, κρεμάστρες ρούχων, σακούλες για ψώνια, παπούτσια και χριστουγεννιάτικα φωτάκια.

Αυτό ακριβώς έγινε την προηγούμενη χρονιά όταν η Περιφέρεια της Κολούμπια αντικατέστησε τους κάδους των κατοίκων χωρητικότητας 32 γαλονίων (145 λίτρων) με άλλους που ήταν κατά 50% μεγαλύτεροι.

“Τα κατάλοιπα αυξήθηκαν κατά πολύ” δήλωσε ο Hallie Clemm, αναπληρωτής διοικητής του τμήματος διαχείρισης στερεών αποβλήτων της πόλης.

Στην πραγματικότητα, είχε τοποθετηθεί τόσο πολύ μη ανακυκλώσιμο υλικό στους κάδους, που μετά τη διενέργεια ελέγχου από την εταιρεία Waste Management το περασμένο φθινόπωρο, το μερίδιο των κερδών της πόλης από τις πωλήσεις ανακυκλώσιμων υλικών μειώθηκε κατά περισσότερο από 50%.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση των τιμών επεξεργασίας ανακυκλώσιμων υλικών της πόλης στα περίπου 63 δολάρια τον τόνο – τιμή κατά 24% υψηλότερη από ό,τι θα κόστιζε εάν μεταφέρονταν σε αποτεφρωτήρα της Βιρτζίνια όλα τα υλικά ανακύκλωσης μαζί με τα σκουπίδια της πόλης.

Το συμβούλιο της περιφέρειας της Columbia ενέκρινε πρόσφατα πληρωμή 1,2 εκατομμυρίων δολαρίων στην εταιρεία Waste Management για το έτος σύμβασης που έληξε Μάιο. Το 2011, η πόλη είχε κέρδος 389.000 δολάρια.

Ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος για τους ανακυκλωτές βρίσκεται στην πτώση των τιμών των βασικών εμπορευμάτων παγκοσμίως – ένα φαινόμενο που σε μεγάλο βαθμό δεν εξαρτάται από τους ίδιους. Όμως, η αρνητική επίδραση της τάσης αυτής ενισχύεται από το περιεχόμενο των περισσότερων κάδων ανακύκλωσης, επειδή αυτό το μείγμα που οι Αμερικανοί προσπαθούν να επαναχρησιμοποιήσουν έχει αλλάξει δραματικά την τελευταία δεκαετία.

Οι άλλοτε κερδοφόρες παλιές εφημερίδες λιγοστεύουν, το ίδιο και τα πλαστικά μπουκάλια και κουτιά αλουμινίου με παχιά τοιχώματα που θα μπορούσαν να δεματοποιηθούν εύκολα και να επαναχρησιμοποιηθούν. Με τις τιμές του πετρελαίου να αυξάνουν τα κόστη μεταφοράς, οι εργοστασιάρχες έχουν εμπλακεί σε έναν αγώνα δρόμου για να κάνουν τις συσκευασίες τους όλο και πιο ελαφριές. Τα κουτιά του καφέ εξαφανίστηκαν σε όφελος των συσκευασιών κενού αέρος από αλουμίνιο, τον ίδιο δρόμο ακολουθούν και μερικές κονσέρβες τόνου. Τα τσίγκινα δοχεία και τα πλαστικά μπουκάλια νερού έγιναν επίσης πολύ πιο λεπτά: το ποσό του πλαστικού που έπαιρνε κάποτε κανείς από 22 μπουκάλια απαιτεί τώρα 36.

Υπήρχε μια ακόμη πιο έντονη πτώση στο δημοσιογραφικό χαρτί. Εδώ και πολλά χρόνια αποτέλεσε ένα από τα πιο προσοδοφόρα υλικά ανακύκλωσης, όχι όμως πια. Στη θέση του υπάρχει κάτι που είναι γνωστό ως “μικτό αστικό χαρτί“: η ανεπιθύμητη αλληλογραφία, τα ισοπεδωμένα κουτιά δημητριακών και άλλα χάρτινα αντικείμενα που μπορεί να ζυγίζουν αυτές τις μέρες περισσότερο από το βάρος των εφημερίδων σε μία μπάλα βάρους ενός τόνου.

Ένα ενθαρρυντικό στοιχείο ήταν η αύξηση σε κουτιά από χαρτόνι. Οι αναλυτές λένε ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι αγοράζουν αγαθά μέσω διαδικτυακών αγορών με αποτέλεσμα το χαρτόνι να αντιπροσωπεύει έως και το 15% των ανακυκλώσιμων υλικών των πόλεων – ποσότητα διπλάσια σε σχέση με αυτή της περασμένης δεκαετίας.

Η ζήτηση για το εν λόγω χαρτί και χαρτόνι, ωστόσο, παραμένει σε χαμηλά επίπεδα δεκαετίας. Στην Κίνα, το χαρτί τύπου containerboard, ένα κοινό προϊόν συσκευασίας από ανακυκλωμένο αμερικανικό χαρτί, διαπραγματεύεται σε τιμές λίγο πάνω από $400 ανά τόνο, πολύ λιγότερο από τα σχεδόν $1.000 τον τόνο το 2010. Η Κίνα χρειάζεται επίσης λιγότερο ανακυκλωμένο χαρτί εφημερίδων, η τελευταία χαρτοποιία στη Σαγκάη έκλεισε φέτος. Με τη μειωμένη ζήτηση, οι κινεζικές εταιρείες έχουν επίσης γίνει πιο επιλεκτικές σχετικά με την ποιότητα.

Την περασμένη εβδομάδα ένας επιθεωρητής κινεζικής εταιρείας στο Elkridge εξέταζε τις μπάλες χαρτιού που φορτώνονταν σε κοντέινερ με προορισμό το λιμάνι της Βαλτιμόρης και τελικά την Ασία. Αν ο επιθεωρητής έβρισκε πάνω από πέντε είδη που δεν ήταν χαρτί να προεξέχουν από οποιαδήποτε πλευρά του δέματος, αυτό απορριπτόταν αναγκάζοντας τους εργαζόμενους να σπάσουν το δέμα και να το στείλουν πίσω στο εργοστάσιο επεξεργασίας.

Οι ελαφριές πλαστικές συσκευασίες κενού αέρος για τα τρόφιμα και οι λεπτές πλαστικές φιάλες αποτελούν όλο και περισσότερο μέρος του προβλήματος. Είναι τόσο ελαφριές ώστε στις εγκαταστάσεις διαλογής ο αέρας τις φυσάει προς τα πάνω, μαζί με το χαρτί.

“Έχουμε δει οικονομικές υφέσεις στις αξίες των υλικών στο παρελθόν, αλλά αυτό που διαφέρει τώρα είναι ότι το υλικό του μίγματος έχει αλλάξει», δήλωσε ο Patty Moore, επικεφαλής της Moore Recycling Associates με έδρα την Καλιφόρνια η οποία ειδικεύεται στην ανακύκλωση πλαστικών. “Το πρόβλημα είναι ότι για να πάρει κανείς την ίδια αξία από τα απορρίμματά σας, θα πρέπει να “χώσει” πολύ περισσότερο υλικό μέσα στην εγκατάσταση επεξεργασίας. Αυτό ήταν μια χαρά όταν οι τιμές των απορριμμάτων ήταν υψηλές, αλλά όταν έπεσαν συνειδητοποιήσαμε ότι είναι ακριβό να απορροφάς όλα αυτά τα ελαφριά πράγματα εκεί μέσα, και έχουμε πρόβλημα. “

Ο κ. Brent Bell, αντιπρόεδρος της εταιρείας Waste Management υπεύθυνος για την ανακύκλωση, δήλωσε ότι δεν έχει δει ακόμη δήμους να εγκαταλείπουν την ανακύκλωση ενώ η επιχείρησή του διατηρεί την ικανότητά της να ανακυκλώνει οτιδήποτε της στέλνουν προς επεξεργασία οι πόλεις. Αλλά η λειτουργία της συρρικνώνεται και σε εθνικό επίπεδο αναμένεται μικρή αύξηση των ποσοστών ανακύκλωσης.

Τον περασμένο μήνα, η Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος ανακοίνωσε ότι πανεθνικό υψηλό για την ανακύκλωση ήταν το έτος του 2013, γεγονός που δείχνει ότι η ανακύκλωση συνολικά είχε μείωση για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, στο 34,3% του συνόλου της ροής των απορριμμάτων.

Με αυτές τις τάσεις, ο Bell δήλωσε ότι η εταιρεία του αρχίζει δυσάρεστες συζητήσεις με τις πόλεις σχετικά με το τι βλέπει ως μια μακροπρόθεσμη οικονομική πραγματικότητα: οι πόλεις θα πρέπει να αναλάβουν περισσότερες από τις οικονομικές επιπτώσεις της πτώσης των τιμών των βασικών εμπορευμάτων (σ.σ. όπως χαρτί, πλαστικό, γυαλί, κλπ). Αυτός είναι ο μόνος τρόπος, είπε ο Bell, για τους ανακυκλωτές όπως η εταιρεία του να επενδύσουν στην επιχείρηση.

Ο κ. Steiner, διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Waste Management, προχώρησε ακόμη περισσότερο. “Θέλουμε να βοηθήσουμε τους πελάτες μας, αλλά είμαστε μια επιχείρηση με στόχο το κέρδος. Δε θα μείνουμε στη βιομηχανία της ανακύκλωσης αν δεν μπορούμε να είμαστε κερδοφόροι», είπε.

Ο κ. Clemm, επικεφαλής της ανακύκλωσης στην περιοχή της Κολούμπια, δήλωσε ότι μικρές προσπάθειες μπορούν να αναστρέψουν την παλίρροια. Η περιοχή πρέπει να αρχίσει με το να αφαιρέσει περισσότερα σκουπίδια από το υλικό προς ανακύκλωση. “Οι κάτοικοι έχουν έναν τρόπο να το επηρεάσουν αυτό, με το να διασφαλίσουν ότι ανακυκλώνουν σωστά“, είπε.

Μια άλλη δυνατότητα είναι να ακολουθήσουν τις προτροπές της περιβαλλοντικής κοινότητας για επέκταση των προγραμμάτων ανακύκλωσης ώστε να συμπεριλάβουν την κομποστοποίηση – τις φλούδες μπανάνας και το κουρεμένο γρασίδι είναι εικόνα εξευτελιστική στους χώρους υγειονομικής ταφής οι οποίοι, σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, έχουν γίνει η τρίτη μεγαλύτερη πηγή μεθανίου της χώρας, αέριο που συμβάλλει στην υπερθέρμανση του πλανήτη. Η κομποστοποίηση είναι εν μέρει υπεύθυνη για την επιτυχία στην αύξηση του μεριδίου της ποσότητας των απορριμμάτων που ανακυκλώνονται κάθε χρόνο, σε πόλεις όπως το Σαν Φρανσίσκο, το Πόρτλαντ και το Σιάτλ .

Υπάρχουν επίσης μερικά ενθαρρυντικά σημάδια στα τελικά στάδια της αγοράς ανακύκλωσης. Μια εταιρεία ανακυκλωμένων πλαστικών στην Tροία της Αλαμπάμα, επεξεργάζεται πάνω από 230 εκατομμύρια κιλά ανακυκλωμένου υλικού από πλαστικά μπουκάλια σε ετήσια βάση – και με 450 εργαζόμενους η εταιρεία αναπτύσσεται. Στις μεσοδυτικές πολιτείες, μια άλλη εταιρεία άνοιξε δύο νέες εγκαταστάσεις τον περασμένο μήνα για να τροφοδοτήσει ένα εργοστάσιο χαρτοποιίας της Ιντιάνα που παράγει 100% ανακυκλωμένο χαρτόνι.

Ωστόσο, ίσως χρειαστεί μία γενικότερη αναμόρφωση του αρχικού, βρώμικου έργου της διαλογής και της επεξεργασίας των ανακυκλώσιμων υλικών του έθνους, με στόχο να βγει κέρδος, δήλωσε ο Moore. Οι κυβερνήσεις ίσως χρειαστεί να θέσουν πρότυπα ή ακόμη και να εξετάσουν το ενδεχόμενο να αναλάβουν αυτές μέρος της διαδικασίας για να ενθαρρύνουν τις επενδύσεις και να διασφαλίσουν ότι τα κέρδη θα παραμείνουν ως όφελος του δημοσίου.

“Αν πρόκειται να είμαστε σοβαροί στη διαχείριση των δευτεροβάθμιων υλικών, θα πρέπει να την αντιμετωπίσουμε σε πολιτειακό ή κατά προτίμηση σε εθνικό επίπεδο”, είπε. “Πρέπει να εναρμονίσουμε αυτό που κάνουμε και να το κάνουμε να λειτουργήσει κατά τρόπο που να μην ξοδεύουμε όλα αυτά τα χρήματα και να χάνουμε χρόνο χωρίς να επιτυγχάνουμε τίποτε.”

Αυτό το άρθρο εμφανίστηκε στην Guardian Weekly, η οποία ενσωματώνει υλικό από την Washington Post

==============

Πηγή άρθρου: theguardian.com