Δύσκολο να περιγράψει κανείς με λόγια τα συναισθήματα που πλημμύρισαν τις ψυχές μας στη χθεσινοβραδυνή συναυλία του Δημοτικού Ωδείου Αλεξανδρούπολης και της μπάντας “Χίλια Χρόνια” στο Δημοτικό Κηποθέατρο του Πάρκου Προσκόπων (πρώην Εγνατία).

Θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές, στο μαέστρο Δημήτρη Κανίδη, στις χορωδίες και τους μουσικούς της ορχήστρας, τα Χίλια Χρόνια (Κωνσταντίνο Κάλλια, Δημήτρη Πατσαβούδη, Στέλιο Παντίρη, Γιώργο Στραβουδούλη και Αλέξη Καδόγλου), το Γιάννη Κυριακάκη για τον άψογο ήχο και τα φώτα.

Μπράβο στους καθηγητές, τη διευθύντρια και το προσωπικό του ωδείου, απέδειξαν σε όλους μας ότι κάνουν πολύ καλή δουλειά και παρά τις δύσκολες μέρες που διανύουμε με πενιχρά ίσως μέσα, και ότι αν υπάρχει αγάπη, πάθος και μεράκι το αποτέλεσμα είναι μοναδικό… Ο κόσμος που ανταποκρίθηκε γεμίζοντας το προβληματικό μας κηποθέατρο βίωσε μία εμπειρία που θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη του…

Η πόλη μας είναι γεμάτη ταλέντα, καιρός να βγουν μπροστά, να συμμετέχουν, να ηγηθούν, να δημιουργήσουν, να εμπνεύσουν και να κινητοποιήσουν και εμάς τους υπόλοιπους για να ξεκινήσουμε όλοι μαζί την ανόρθωση της δοκιμαζόμενης Ελλάδας μας…

Η βραδυά της Παρασκευής 3/7/2015, τελευταία μέρα της προεκλογικής περιόδου για το αυριανό δημοψήφισμα της Κυριακής 5/7 ήταν το καλύτερο κλείσιμο… γέμισε τις ψυχές μας ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο… Το παρακάτω ερασιτεχνικό βίντεο, τραβηγμένο με τάμπλετ από την κερκίδα, αποτελεί ένα μικρό ενθύμιο και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους συντελεστές…

Κλείνω με λίγους στίχους από το 2ο τραγούδι του βίντεο, το “Τα Καράβια Μου Καίω”, στίχους επίκαιρους για την πατρίδα μας στην οποία, όπως λέει και ο Δημήτρης Πατσαβούδης, μένουμε και ενωμένοι παλεύουμε για ένα καλύτερο αύριο…

Τα καράβια μου καίω
τα καράβια μου καίω τα καίω
δε θα πάω πουθενά.

Μπρος στα πόδια σου κλαίω
μη μ’αφήσεις σου λέω σου λέω
να σ’αφήσω ξανά.

Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.

Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να ’βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.

Τα παιδιά στην κερκίδα
είναι η μόνη σου ελπίδα ελπίδα
πρωινός ουρανός

Σταυρωμένη πατρίδα
μες στα μάτια σου είδα αχ είδα
της ανάστασης φως.

Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.

Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να ’βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.

Όποιος σε δει
για μια στιγμή
δίχως του πένθους
το μαύρο μανδύα.
Θα ’σαι εσύ
θεά γυμνή
η αμαρτία του
κι η τιμωρία.
Σαν οπτασία
για μια ζωή.

Κι ας μη μου ’χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.

Από πείσμα και τρέλα θα ζω
στην έρημη χώρα
ώσπου να ’βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.

Βίντεο Δημοψήφισμα Μουσική