άρθρο του κ. Γιάννη Λασκαράκη
εφημερίδα Γνώμη 28/01/2016

Παρακολουθώ την συζήτηση για την καύση των νεκρών, την ίδρυση αποτεφρωτηρίων, την «εξαγωγή» των προς αποτέφρωση σωρών στην Βουλγαρία (δεν μας έφταναν οι εξαγωγές επιχειρήσεων) και την αρνητική αντίδραση της Ιεράς Συνόδου και της πλειοψηφίας των Ιεραρχών. Η γνώμη μου είναι ότι η αντίδραση αυτή είναι τουλάχιστον επιπόλαιη, όταν για να τη δικαιολογήσουν θυμούνται θρησκευτικούς κανόνες. Άραγε ποιους θρησκευτικούς κανόνες ακολουθούν τα Μυστήρια, όπως τα έχουν καταντήσει μερικοί, με τα μπουφεδάκια στον περίβολο του ναού και τους στολισμούς και τα βεγγαλικά; Και οι ερωτήσεις αν θα ανάψουν όλοι οι πολυέλαιοι ή όχι; Και το μάκρος του χαλιού που θα απλωθεί; Γιατί δυο μέτρα και δυο σταθμά; Γιατί η εκκλησία δίνει αυτά τα περιθώρια στον πιστό και σηκώνει ανάχωμα για το τελευταίο Μυστήριο που μας αναλογεί; Αν δηλαδή θα παραδώσουμε το σώμα μας στα σκουλήκια ή στις φλόγες; Και αυτό παρά το ότι η Ορθόδοξη εκκλησία έχει ανοιχτά τα μάτια στα ήθη κάθε εποχής και μάλιστα με έναν αέρα ελευθερίας και δημοκρατικότητας. Σε μια πρόσφατη συζήτηση με τον Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμο, μου διηγήθηκε την περίπτωση μιας πιστής η οποία είχε εκφράσει την επιθυμία της να δωρίσει το σώμα της, μετά θάνατον, στην Ιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης για την εκπαίδευση των φοιτητών. Τον άκουσα με ικανοποίηση να λέει ότι έδωσε την έγκριση του για να ψαλεί η Εξόδιος Ακολουθία επιδεικνύοντας ένα τολμηρό πνεύμα υπέρβασης των αρνητικών στερεότυπων. Και πολύ σωστά τι ωφελιμότερο για το νεκρό σώμα, να προσφερθεί στην επιστήμη της ιατρικής, ώστε οι μέλλοντες θεράποντες της να ενσκήψουν στο μέγα θαύμα του ανθρωπίνου σώματος, για να είναι σε θέση να το θεραπεύουν εν ζωή, κατανικώντας τοιουτοτρόπως τον θάνατον; Να μια άλλη σύγχρονη εκδοχή του «θανάτω θάνατον πατήσας».

Φοβάμαι ότι πολλοί Ιεράρχες μας, όταν αποφαίνονται για ζητήματα που άπτονται των σχέσεων της Εκκλησίας με την σύγχρονη ζωή και τις συνεχώς εξελισσόμενες ανάγκες των ανθρώπων, αγνοούν τη συγκλονιστική και ριζοσπαστική φιλοσοφική διάσταση του Χριστιανισμού και μένουν μόνο στον τύπο. Και μόνο το μεγαλείο του «Δίδαξαν με τα δικαιώματα ΣΟΥ». («Σου» και όχι «Μου»), αρκεί να δώσει άλλη διάσταση στη μελέτη αυτής της θρησκείας, άρα και στη βάση αυτής, ζωή των ανθρώπων. Διδασκόμαστε σε όλη τη μαθητική μας ζωή «Θρησκευτικά», αλλά περί άλλων κατηχούμεθα και ουχί περί της πεμπτουσίας της Ορθοδοξίας.

Και για να επιστρέψουμε στο θέμα της καύσης των νεκρών, νομίζω ότι κανείς δεν μπορεί να υπαγορεύσει τον τρόπο με τον οποίο ο πιστός θα επιλέξει να «επιστρέψει» το σώμα του στην φύση. Άλλο πράγμα είναι η πίστη στο Χριστιανισμό και άλλο η ταφή ή η καύση του σώματος. Ο πιστός δικαιούται την «έξοδο» της ψυχής του από τον κόσμο τούτο, με το τελετουργικό του Μυστηρίου και με τις ευχές της Εκκλησίας, ανεξάρτητα από αν ταφεί ή καεί και μετατραπεί σε στάχτη.

Και ποιος είπε ότι αυτή η «επιστροφή» του φθαρτού μας σώματος εις τα εξ ων συνετέθη, επιτελείται μόνο δια της ταφής; Ακούμε στη Εξόδιο Ακολουθία: «Έμνήσθην του Προφήτου βοώντος – Εγώ ειμί γη και σποδός – και πάλιν κατενόησα εν τοις μνήμασι και είδον τα όστα τά γεγυμνωμένα και είπον – άρα τις εστί, βασιλεύς ή στρατιώτης, ή πλούσιος ή πένης, ή δίκαιος ή αμαρτωλός;»

«Ἐγώ εἰμι γῆ καὶ σποδός», ομολογεί ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός. «Εγώ είμαι γη και τέφρα της καύσης του σώματος μου». Δεν το γνωρίζουν αυτό οι σεπτοί μας Ιεράρχες;

Πηγή: GnomiOnline.gr

Άρθρο Γιάννης Λασκαράκης Κέντρα Αποτέφρωσης Νεκρών