του Μάνου Λασκαράκη

Σε αυτές τις αίθουσες έχεις ξαναβρεθεί. Σε εκδηλώσεις όπου ο χώρος δεν είχε τίποτα παραπάνω από μερικές αράδες καρέκλες απέναντι από ένα πάνελ, όλα κάτω από ένα μονοκόμματο λευκό φως. Τώρα, όμως, βρίσκεσαι σε μια «άλλη» αίθουσα.

Δεν γνωρίζεις ποιος έκανε και τι από τους αμέτρητους εθελοντές που έχεις γύρω σου, αλλά βλέπεις το αποτέλεσμα. Τα ντεκόρ, φωτισμός και ο ήχος, έχουν μια πινελιά παραπάνω απ’ αυτό που έχεις συνηθίσει στην πόλη σου. Κι αν κάτι είναι τελείως ασυνήθιστο, είναι να αρχίζει το event με ένα βίντεο όπου το πρώτο πλάνο είχε γυριστεί απ’ την ταράτσα της πολυκατοικίας σου, τότε που είχε περάσει για μια καλημέρα το συνεργείο με την κάμερα, γιατί έχεις «καλή» θέα. Άφθονη, είναι η σωστή λέξη. Άφθονη σε τσιμέντο, ξεβαμμένους σοβάδες και κεραίες, το κλασικό αστικό τοπίο που μέσα του μεγαλώσαμε. Μέσα σε αυτό το τοπίο βέβαια, σε τούτη την ταλαιπωρημένη χώρα μπορούν να γεννηθούν και τα όνειρα. Κάθε είδους όνειρα. Όπως είπε και ο Satya, ο ορειβάτης, τα όνειρα δεν έχουν capital controls.

Το ταξίδι του TEDx Alexandroupolis, ξεκίνησε λοιπόν από μια γνώριμη θέα, για να γυρίσει όλο τον κόσμο. Ο Άκης Τεμπερίδης μας είπε ότι τον γύρισε σε 1177 ημέρες με ένα Land Rover. Μπορούσε και σε λιγότερες ασφαλώς, αλλά δεν έκανε αγώνα δρόμου σαν τον Φιλέα Φογκ, ούτε ήθελε να επιβεβαιώσει τη γεωμετρία της Γης σαν τον Κολόμβο. Ήθελε όμως να πατήσει σε κάθε γωνιά του πλανήτη μας, αλλά και να ζήσει, όπως ζούνε στην κάθε γωνιά. Χρειάστηκε να κάνει τέσσερις φορές τη διάμετρό της Γης σε χιλιόμετρα για να νιώσει χορτασμένος. Διαμένοντας τις περισσότερες μέρες με τη σύντροφό του σε μια σκηνή οροφής πάνω στο όχημα, ενώ γύρω μπορεί να υπήρχε ζούγκλα, έρημος, πάγοι ή ακόμα και ναρκοπέδια! Και πώς αφήνεις τη δουλειά σου για τρία χρόνια για να γυρίσεις τον κόσμο; «Την παίρνεις μαζί σου!» είπε ο Άκης. Αρκεί να κουβαλιέται βέβαια. Του Άκη κουβαλιόταν.

«Every dream needs an action», έγραφε στην αίθουσα. Κάθε όνειρο απαιτεί μια δράση. Το ακούσαμε πολλές φορές και απ’ το στόμα της Κικής που παρουσίαζε. Αλλά το ακούσαμε και ανάποδα. «Every action needs a dream». Γιατί χωρίς να προηγηθούν όνειρα, η δράση γίνεται καθημερινή, ρουτινιάρικη. Σαν εκείνη μιας μηχανικού, της Miki από την Ελβετία, που πηγαινοέρχονταν σπίτι-γραφείο. Μέχρι που αποφάσισε να αποδράσει από την καθημερινότητα ανακαλύπτοντας το άθλημα των αέρινων υφασμάτων. Την τέχνη του να κρεμιέσαι από ένα ύφασμα και με ακροβατικό τρόπο να το τυλίγεις γύρω από το σώμα σου σε κομψούς κόμπους. Εκείνη έκανε την τέχνη ακόμα πιο ριψοκίνδυνη και κρεμάστηκε πάνω από φαράγγια και αερόστατα.

Τι κοινό είχαν τελικά όλοι όσοι μας διηγήθηκαν την ιστορία τους στο TED-x; Είχαν κάνει πράξη ένα όνειρό τους. Δεν είναι εύκολο, θα μου πείτε. Θέλει χρόνο και χρήμα – αν θες δηλαδή να γυρίσεις τον κόσμο. Μπορεί όμως το όνειρό σου να είναι μια νέα δουλειά, μια καριέρα, μέσα από την καινοτομία, την επιχειρηματικότητα. Μπορεί το όνειρό σου να σου φέρει χρήμα και όχι μόνο να σου πάρει. Την ίδια στιγμή, μπορεί να είναι και τρόπος ζωής. Μια κοινωνική επιχείρηση σαν αυτές που μας περιέγραψε η Φιόρη Ζαφειροπούλου, με στόχο τόσο το προσωπικό κέρδος, όσο και της κοινωνίας ή του περιβάλλοντος. Ή μια εταιρία υψηλής τεχνολογίας. Όπως αυτή που πριν από είκοσι περίπου χρόνια σχεδιάσανε σε μια χαρτοπετσέτα ο Πέτρος Σουκουλιάς με τους συνεργάτες του, για να φτάσει σήμερα να είναι μια διεθνώς αναγνωρισμένη εταιρία που συνεργάζεται σε ερευνητικά και κατασκευαστικά έργα με τον CERN.

Ας μείνουμε προσγειωμένοι. Συμβόλαιο με την επιτυχία κανείς ποτέ δεν υπέγραψε. Μα ο μόνος τρόπος να φύγεις από την αδράνεια είναι να πάρεις ρίσκα. «Και το πιο μεγάλο ρίσκο στη ζωή, είναι να μην ρισκάρεις ποτέ». Του Satya και αυτή η φράση. Ποιος είναι ο Satya; Είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους στην ιστορία που κατάφερε να αναρριχηθεί στις ψηλότερες κορυφές όλων των επτά ηπείρων. Στο δε Έβερεστ δεν άφησε κορυφή για κορυφή. Ένας μικρόσωμος, μετριοπαθής άνθρωπος από την Ινδία. Τον κοιτάς απέναντί σου και δυσκολεύεσαι να χωρέσεις μέσα στο μυαλό σου τα χιλιόμετρα, σε ύψος και μήκος, που έχει γράψει με τα πόδια του.

Μα αυτό ήταν ειδικότητα της Άννας. Ποιο δηλαδή; Να σε κάνει χωρέσεις στη σκέψη σου, στη φαντασία σου, όσα εκείνη έχει μέσα της. Και δεν αναφέρομαι σε βουνοκορυφές αλλά στα βάθη της ψυχής της. Μέσα από μια μουσική κι ένα στοίχο που σου μιλά στο πρώτο πρόσωπο: «Κλείσε τα μάτια σου. Φαντάσου πως είσαι ένα μωρό στην αγκαλιά μιας γυναίκας…» Κι εμείς τα κλείσαμε κι αυτή μας τραγούδησε. Η Άννα Παπαγιαννάκη είναι μουσικός. Και βρήκε έναν πρωτότυπο τρόπο να μας μεταδώσει όσα γράφει.

Δε θα πω περισσότερα για την Άννα γιατί θέλω να πω και για τον Γιάννη Καλογεράκη. Αυτός κι αν ήταν λαλίστατος. Όχι, δεν έπαιζε μουσική. Έπαιζε… branding. Και δε έβαλε γλώσσα μέσα. Αυτή είναι η δουλειά του άλλωστε. Γιατί ό,τι κι αν θες να επιχειρήσεις στη ζωή, πρέπει να βρεις ένα τρόπο να κάνεις branding τον εαυτό σου. Γιατί είσαι ένα μοναδικό προϊόν, μας είπε, που όμοιό του δεν υπάρχει.

Μοιράστηκαν κι άλλοι τα όνειρά τους μαζί μας, αλλά δεν χώρεσαν όλα σε αυτό το κείμενο. Θα κλείσω με ένα μεγάλο μπράβο στους φίλους και διοργανωτές, Κική Τσακαλδίμη, Λεωνίδα Σκερλετόπουλο, Φώτη Λαλίδη, Δημοσθένη Καραγεωργίου και τα υπόλοιπα παιδιά που εργάστηκαν εθελοντικά για να γίνει πράξη με μεγάλη επιτυχία το πρώτο TEDx Alexandroupolis.

Πηγές: Εφημερίδα Γνώμη (Φύλλο 7824 Πέμπτης 18/2/2016), gnomionline.gr – φωτογραφίες: facebook TEDx Alexandroupolis

TEDx Καινοτομία Πολιτισμός